Cesaretin Bedeli

Aşağıdaki deneyi tek başınayken yapmayınız :)

Kurban bayramı tatili için araba kiraladık. On beş lira fark verince kapına bırakıyorlar kapıdan alıyorlar arabayı ben de öyle ayarlamıştım. Salı sabahı telefon ettiler 'Arabayı Çarşamba günü Kartal'daki ofisimizden alırsanız bir gün size hediye etmiş oluruz' dediler. Her kapıya araba teslim edecek yeterli eleman olmadığını anladım ama ses çıkarmadım çünkü arabayı (ve tek parça halinde kendimi) Kartal'dan Çamlıca'ya getirmeyi denemenin peşindeyim!

Araba bunun grisi

Kontrollülüğümle bilinirim yani öyle çılgınlıklarım filan yoktur. Gerçi bazen 'Halay kursuna yazıldım' gibi cümlelerime 'Çılgınsın sen' gibi tepkiler veriyorlar ama...

Neyse arabayı teslim aldım. Tabi mazot doldurmam lazım önce. Benzinliğe gidene kadar üç defa stop ettirdim arabayı ki benzinlik beş yüz metre filan oraya. Hatta benimkisi istop ettirme. Benzinlikte iki pompanın tam ortasında durdum (içimden, 'şimdilik bu kadar yeter' dedim) indim arabadan.

-Ordan pompa yetişiyor mu abi? :)

Fişi aldım, tarif ettikleri yoldan E-5'e gitmeye çalışıyorum. Yurtiçi Kargo kamyonları depolarından çıkmaya çalışıyorlardı ki tam önlerinde yine istop! Bi tanesi sağ camdan içeri sarktı, gülümsedi.

-Bugün İstanbul tarafiğinde ilk günüm!

-Tamam abla. Bekle, bekle, arabalar geçsin, bekle. BAS BAS BAS ARABALAR YOKKEN GEÇ!

İSTOP!

-DUR. DUR ABLA DUR. DUR ARABALAR GEÇSİN.

-Şimdi geç abla, hadi sen kahramansın sen yaparsın!

Kartal köprüsünden aşağı kıvrıldım ve nihayet E-5'e bağlandım, yol açık!  Alllahh! Vitesi 3'e attım (insanlık için küçük benim için büyük bir adım) tutmayın! Sonra kafamı yoldan ayırmadan, gözlerimle teybin yerini aradım, buldum. En büyük görünen düğmeye bastım. Saniyenin onda biri sürede oluyor bu tabi gözümü yoldan ayırmamam lazım :) Radyo çalmaya başladı ama sesi sonuna kadar açık. Araba yıkayan çocuğu müziğin sesini sonuna kadar açmış çalışırken hayal edebiliyorum. Benim radyoda ne çalıyor tahmin edin! Ankara havası! Durun daha esas varan yolda! Sözler şöyle, 'Yörü yörü yörü yörü yörüüüüüühhh!' :))))))

Yörüyorum canım, tam gaz!

Arabanın içinde kendi kendime kahkaha atıyorum! (En son ne zaman olmuştu bu?)

Kozyatağı'na kadar tablo süperdi. Orda trafik başladı. Durmayın kardeşim ya! Durmak=İstop. Yahu bu araba niye istop ediyor? Ne güzel kullanıyorum işte. Tespihim olsa minibüsçü misali vites atacam! :)

Tüm bilgiler karıştı. Yaa, önce gaz sonra debriyaj mıydı, önce debriyaj sonra el freni miydi? :) Bu arada inanmazsınız, sağım solum önüm arkam açık. Diğer arabalar cüzzamlıymışım gibi uzak duruyorlar benden :) Saat 1'de fizyoterapistle randevum var, ona şey demeyi planlıyorum 'bugün karın kası egzersizi yapmayalım çünkü sabah bir saat boyunca hiç gevşetmeden kastım karnımı'.

Yenisahra'ya kadar geldim. Evreka! Önce debriyaj sonra fren!! Şükür problemin kaynağını buldum.

Libadiye'de yokuşla birlikte kırmızı ışık karşıladı beni. İstop! Yok, kaldıramıyorum bu sefer arabayı. Ve araba her denemede sola doğru yamularak geri gidiyor. 'Mezar taşıma 34 JF 558 yazsınlar' diye geçiriyorum içimden. En son, 60'larında ak saçlı bir adam (babamın bıyıksız versiyonu) pencereden içeri baktı,

-Stres yapma yavrum. Çek el frenini, basılı tut düğmesine, şimdi bas gaza tatlı tatlı.

Yok, olmuyor.

Orta yaşlı bir çift yaklaştı olay mahalline. Kadın demiş eşine, git yardım et gibisinden.

-Sen bunu buraya kadar nasıl getirdin ya?!?!

Güzel bir soru. Ben bunu buraya kadar nasıl getirdim?

Ne tecrübe, ne harita, ne kitap ne de yardımcı pilotla, tek bir şeyle getirdim hem arabayı hem de kendimi yekpare vaziyette,

cesaretle,

d